Ik heb er een hekel aan als juf onder mijn werk “volgende keer beter” zet. Verbaasd kijk ik haar aan. Waarom dan? Het is toch aardig bedoeld? Ja, zucht ze, maar het staat er altijd en het wordt nooit beter. Wat een teleurstelling moet dat zijn. Het lukt maar niet om aan de verwachtingen van de juf te voldoen. Of aan de verwachting van je ouders. Een kind raakt er moedeloos van. 

Helpen we iemand of troosten we onszelf?

Helpt het iemand om dat te horen of troosten we onszelf in onze onmacht. Wat nou als het niet goed komt? Dat geeft vaak een ongemakkelijk gevoel. Daarom is het beter om een balans te vinden tussen hoop en weten. Je weet namelijk pas of iets beter wordt als je bewijs hebt. Vier de kleine stapjes is de goede richting maar geef geen valse hoop. Dit soort aanmoediging werkt vaak averechts. 

 Wat kunnen we wel zeggen? 

• Dat vind jij lastig hè?
• Wat vervelend dat dit gebeurt
• Wat zou je kunnen helpen?
• Kan ik iets voor je doen?
  

Erkenning is de sleutel! Door gelijk in de oplossing te schieten ga je voorbij aan het probleem. En ontmoedig je het kind. Het kind zal zich niet gehoord en onbegrepen voelen. 

Ik kan helpen

Als kindercoach help ik kinderen en ouders om weer lekker in hun vel te komen. Door het probleem net op een andere wijze te benaderen kunnen vaak grote stappen voorwaarts worden gezet. 

Van ontmoediging weer naar aanmoediging. 

De intake is gratis, het resultaat waardevol. App, bel (0622479223) of mail mij voor een afspraak. Ik hoop jullie snel te ontmoeten.